به نام آبی ترین دریا

سلام به تنها گلی که آفتاب مهرش در آستانه دلم غروب نخواهد کرد

پنجره شعر من به روی تو می خندد

کوچه باغ من به یاد تو گل میدهد

تنها به خاطر تو بر گونه هایم

شبنم مهر میروید

مهر تو باران آفتاب است

بنام آنکه شب را آفرید

در کنار ساحل تنها نشسته بودم و به رو یای دیروزی فکر میکردم نمیدانم سیاهی از شب بود یا در چشمان سیاهت گم شده بود وقتی دیده گشودم دل را اسیر تار هایت یافتم تازه فهمیدم سیاهی از چشمان سیاهت بوده

قلبم را به وسعت اقیانوس خواهم کرد

به شیطان گفتم : لعنت بر شیطان لبخند زد پرسیدم چرا می خندی پاسخ داد از حماقت تو خنده ام میگرد پرسیدم مگر چه کرده ام گفت مرا لعنت می کنی در حالی که هیچ بدی در حق تو نکرده ام با تعجب پرسیدم پس چرا زمین می خورم جواب داد نفس تو مانند  اسبی اس که آن را رام نکرده ای نفس تو هنوز وحشی است تو را زمین می زند پرسیدم پس تو چه کاره ای پاسخ داد هر وقت سواری آموختی برای رم دادن اسب تو خواهم آمد فعلا برو